Birinin Sonu Birinin Başlangıcı; Bir Yol Ayrımı
Selvi Boylum Al Yazmalım, kurmacasıyla, işleyişiyle bizlere seçimlerimizi düşündüren bir nitelik taşır adeta. Filmin akışı boyunca, Asya’nın kader tayinine değin seyirci de karşısına bir soru çıkacağının farkına varır, kendi cevabını hazırlar. Böylelikle Asya, kendi yol ayrımında nasıl bir kanaate varıyorsa seyirci de kendi sonucuna öyle gebe kalmış olacaktır en sonunda.
Asya, tüm bu yaşanılanları aşıp bu yol ayrımına vardığında onu karşılayan durumlar, iki ayrı seçenekten fazlasıdır aslında. Bir yanında geçmişi, aşkı bildiği eşi İlyas vardır. Öbür yanındaysa oğlunun "baba" serzenişleriyle koştuğu Cemşit bulunur. En azından görünenin ardını inceleyene kadar böyle karşılar bizi seçenekler.
İlyas’a ve Cemşit’e, Asya’nın deneyimleriyle baktığımızda ise yaşanılanlar daha açık görünür, seçenekler de. Bir yanında, kamyonundan ayrı düşürüldüğünde ailesinden, evinden kendini ırak koyan İlyas vardır. İlyas, kamyonu olmadıkça aciz kalacağını düşünür ve bu düşüncelerinin görünürlüğünden kaçar; eşinden kaçar, oğlundan kaçar, aşkından ve hayatından kaçar. O ailesinden kaçtıkça, ailesi, diğer yanda olan Cemşit’i bulur.
Bu yanda, bir aileyi, ilişkiyi, sevgiyi, oluşan bağları yüceltmeyi ve korumayı adeta kendine görev bilen Cemşit vardır. Bu tanımlamadan ötürü Cemşit için aşk, sevginin yoğunluğundan, ailenin dirliğinden geçer bir nevi. Beklentisizce, kendinden ve adımlarından emince hareket ettiği bu yolun kaynağı, içinde dinmez bir ateş olarak beslediği hislerin yüceliğinden ve İlyas’a kıyasla yaşama olan farkındalığındandır.
Bizler tüm bu akışı dışarıdan seyreylerken, Asya tüm bu süreci yaşar; yol ayrımında kendini bulur, tercih anından önce son bir kez daha özüyle savaşır ve sonuca varır. Kamyonun kaybı ile dağılan ve hayatını dağıtan adamı bırakarak, bir depremle tüm ailesi, kurduğu hayatı ve yuvasını kaybetmesine rağmen kendini ayağa kaldırmayı bilen o adama, oğlunun elini tutan adama yürür. Filme, bizlerin acabalarına ve kendi hakikatine noktayı koyar böylece.
